نوبهار

نو بهار است در آن کوش که خوش دل باشی....

نوروز مبارک

سال و فال و مال و حال و اصل و نسل و تخت و بخت

 

بادت اندر شهریاری برقرار و بر دوام

 

سال خرم فال نیکو مال وافر حال خوش

 

اصل ثابت نسل باقی تخت عالی بخت رام

 

 

 

واعظان...

واعظان کین جلوه در محراب و منبر می کنند

 

چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند

 

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس

 

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند؟

شادی و خوشبختی

تمام کسانی که شاد هستند

 

پیروز خواهند شد

 

باید شادی ها را تقسیم کنیم

 

شادی و خوشبختی ارزش دو برابر شدن را دارد...

اندکی تفکر...!!!

جهنم شاید فضا یا زمانی باشد که

 

آدمی که هستیم

با آدمی که میتوانستیم باشیم

 

دیدار می کند!!!

ریشه ها را دست در دست هم است

باغ ها را گرچه دیوار و در است
از هواشان راه با یکدیگر است

شاخه از دیوار سر بر می کشد
میلِ او بر باغِ دیگر می کشد

باد می آرد پیامِ آن به این
وه ازین پیک و پیامِ نازنین

شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه ها را دست در دستِ هم است

دستِ من با دستِ تو دستان شود
کارِ ما زین دست، کارستان شود

ای برادر در نشیب و در فراز
آدمی با آدمی دارد نیاز

باغ ها...

باغ ها را گرچه دیوار و در است...

 

از هواشان راه با یکدیگر است!!!

برنامه ریزی

برنامه ریزی به زبان خیلی ساده

یعنی آینده را به الان بیاریم!!!

از درخت شاخه در آفاق ابر

 

از درخت شاخه در آفاق ابر، برگ های ترد باران ریخته
بوی لطف بیشه زاران بهشت، با هوای صبحدم آمیخته

نرم و چابک، روح آب، می کند پرواز همراه نسیم.
نغمه پردازان باران می زنند، گرم و شیرین هر زمان چنگی به سیم

سیم هر ساز از ثریا تا زمین. خیزد از هر پرده آوازی حزین
هر که با آواز این ساز آشنا، می کند در جویبار جان شنا

دلربای آب شاد و شرمناک
عشق بازی می کند با جان خاک

خاکِ خشکِ تشنه دریا پرست
زیر بازی های باران مستِ مست

این رَوَد از هوش و آن آید به هوش
شاخه دست افشان و ریشه باده نوش

می شکافد دانه، می بالد درخت،
می درخشد غنچه همچون روی بخت

باغ ها سرشار از لبخندشان،دشت ها سرسبز از پیوندشان،
چشمه و باغ و چمن فرزندشان

با تب تنهایی جانکاه خویش
زیر باران می سپارم راه خویش

شرمسار از مهربانی های او
می روم همراه باران کو به کو

چیست این باران که دلخواه من است؟
زیر چتر او روانم روشن است

چشم دل وا می کنم
قصه ی یک قطره ی باران را تماشا می کنم:

در فضا، همچو من در چاه تنهایی رها،
می زند در موج حیرت دست و پا، خود نمی داند که می افتد کجا

در زمین
همزبانانی ظریف و نازنین،

می دهند از مهربانی جا به هم،
تا بپیوندند چون دریا به هم

قطره ها چشم انتظاران هم اند،
چون به هم پیوست جان ها، بی غم اند.

هر حبابی، دیده ای در جستجوست،
چون رسد هر قطره گوید: " دوست! دوست "

می کنند از عشق هم قالب تهی
ای خوشا با مهرورزان همرهی

با تب تنهایی جانکاه خویش
زیر باران می سپارم راه خویش

سیل غم در سینه غوغا می کند
قطرهء دل میل دریا می کند

قطره ی تنها کجا، دریا کجا
دور ماندم از رفیقان تا کجا

همدلی کو؟ تا شوم همراه او
سر نهم هر جا که خاطرخواه او

شاید از این تیرگی ها بگذریم
ره بسوی روشنایی ها بریم

می روم شاید کسی پیدا شود،
بی تو کی این قطره ی دل

دریا شود؟

 

 

فریدون مشیری

 

شعر دست (فریدون مشیری)

از دل و دیده ، گرامی تر هم

آیا هست ؟

- دست ،

آری ، ز دل و دیده گرامی تر :

دست !

زین همه گوهر پیدا و نهان در تن و جان ،

بی گمان دست گرانقدرتر است .

هر چه حاصل کنی از دنیا ،

دستاورد است !

هر چه اسباب جهان باشد ، در روی زمین ،

دست دارد همه را زیر نگین !

سلطنت را که شنیده ست چنین ؟!

شرف دست همین بس که نوشتن با اوست !

خوشترین مایه دلبستگی من با اوست .

در فروبسته ترین دشواری ،

در گرانبارترین نومیدی ،

بارها بر سرخود ، بانگ زدم :

- هیچت ار نیست مخور خون جگر ،

دست که هست !

بیستون را یاد آر ،

دست هایت را بسپار به کار ،

کوه را چون پَر کاه از سر راهت بردار !

وه چه نیروی شگفت انگیزی است ،

دست هایی که به هم پیوسته است !

به یقین ، هر که به هر جای ، در آید از پای

دست هایش بسته است !

دست در دست کسی ،

یعنی : پیوند دو جان !

دست در دست کسی

یعنی : پیمان دو عشق !

دست در دست کسی داری اگر ،

دانی ، دست ،

چه سخن ها که بیان می کند از دوست به دوست ؛

لحظه ای چند که از دست طبیب ،

گرمی مهر به پیشانی بیمار رسد ؛

نوشداروی شفا بخش تر از داروی اوست !

چون به رقص آیی و سرمست برافشانی دستٰ 

پرچم شادی و شوق است که افراشته ای !

لشکر غم خورد از پرچم دست تو شکست !

دست ، گنجینه مهر و هنر است :

خواه بر پرده ساز ،

خواه در گردن دوست ،

خواه بر چهره نقش ،

خواه بر دنده چرخ ،

خواه بر دسته داس ،

خواه در یاری نابینایی ،

خواه در ساختن فردایی !

آنچه آتش به دلم می زند ، اینک ، هر دم

سرنوشت بشرست ،

داده با تلخی غم های دگر دست به هم !

بار این درد و دریغ است که ما

تیرهامان به هدف نیک رسیده است ، ولی

دست هامان ، نرسیده است به هم !